Soms heb je van die voornemens, die brengen je de hele wereld rond! (Loesje)
Eind maart lieten wij Cedo Nulli voor anker en vastgeknoopt aan Mero achter in de Simpson Bay Lagune op Sint Maarten. We hadden een vlucht geboekt naar Nederland, om in de buurt te zijn als Nicoles vader weer onder het mes zou gaan en ook om nog wat zaken in Nederland te regelen. Het liep anders dan gehoopt en we hebben 8 spannende dagen op de Intensive Care doorgebracht, omdat er ook dit keer ernstige complicaties optraden na de operatie. Gelukkig zat het engeltje nog steeds stevig op zijn schouder, want inmiddels is Wim weer thuis en knapt hij langzaam weer op.
Met een iets geruster hart vlogen we weer terug naar ‘huis’ en vertrokken we een paar dagen later richting Saba Rock, Virgen Gorda op de Britse Maagdeneilanden (BVI). We werden luidkeels begroet door de crews van Mero, Dix Bay en Ostrea en dronken een paar ‘Painkillers’ om het weerzien te vieren. We waren getuige van de ontluikende liefde tussen Mare (7) van de Ostrea en Mats (8) van de Mero, heel erg schattig!
Na een paar dagen gezelligheid trokken we verder naar The Baths, een van de mooiste plekken die we ooit hebben gezien. Een prachtig natuurgebied met grote rotsen, die opgestapeld liggen en zo grotten vormen. Je mag er officieel niet overnachten en maximaal 90 minuten aan een mooringboei liggen. Vermakelijk om te zien hoe de huurboten een race hielden om een vrijgekomen boei te veroveren. Het had wel iets weg van de Doldwaze Dagen van de Bijenkorf.
Natuurlijk weer burgerlijk ongehoorzaam hebben wij er samen met Mero drie nachten achter ons eigen anker gelegen. ’s Middags rond borreltijd was het hele gebied weer leeg en genoten we van borrels en barbecues. Ostrea is met het oog op de aantrekkende wind na een nacht al richting Sint Maarten vertrokken, van waar zij de terugtocht naar NL zullen gaan aanvaarden.
Wij gingen met een flinke bak wind in de rug op ons gemak verder naar Marina Cay en Fat Hog’s Bay op Tortola. Vanuit Soper’s Hole namen we het veerpontje naar de Amerikaanse kant van de Virgin Islands. Dit is een beproefde methode voor zeilers om het benodigde visum in de wacht te slepen. Het ging allemaal verrassend soepel en een kwartiertje later konden we St. John’s al gaan verkennen. Een bezoek aan de speeltuin, het uitkijkpunt Lind Point boven op de heuvel en het Marine Park Center maakten onze ochtend compleet.
Op weg naar het restaurant voor de lunch troffen we de crew van de Barnstormer met roodaangelopen hoofden aan. Deze bikkels hadden er net een (iets) zwaardere wandeling op zitten en schoven gezellig bij aan tafel. Het was als altijd weer leuk om even bij te praten. Met stempel in ons paspoort en volle pens (Amerikaanse porties) namen we aan het einde van de middag het pontje terug naar Soper’s Hole. We mogen nu officieel US grondgebied binnenzeilen.
De afgelopen dagen hebben we op verschillende plaatsen bij Jost van Dyke geankerd. Dit eiland is vernoemd naar een Nederlandse piraat, dus daar moeten we natuurlijk wel geweest zijn! Het stikt hier van de kleine bounty-eilandjes, waar je heerlijk kunt snorkelen en ankeren. Morgen klaren we uit en gaan we richting de USVI en Puerto Rico.
Vreemd om te zien, hoe iedereen ineens bezig is met de planning van de komende maanden. Na bijna een jaar genieten wordt het tijd om de route naar Nederland uit te stippelen en de nog resterende tijd aan deze kant van de oceaan in te vullen met mooie plekjes die nog bezocht kunnen worden. In juni begint het orkaanseizoen en moet je hier echt weg zijn, als je je boot heel wilt houden.
Voor ons is het allemaal wat anders gelopen dan gepland: wij gaan voorlopig niet terug naar Nederland! We hebben het ontzettend naar ons zin in het Caribisch gebied en ineens was daar een onverwachte kans om ons verblijf te verlengen. Nicole heeft een hele leuke baan gevonden in het ziekenhuis van Aruba en Joris gaat daar vast ook snel in slagen. Er wordt hard gewerkt aan de afhandeling van alle formaliteiten en wij genieten nog met volle teugen van de laatste weken van onze gedroomde reis.
Echter in plaats van naar het Oosten draaien wij half mei onze boeg dus naar het Zuiden. Aruba here we come!
wordt vervolgd en de foto’s vind je natuurlijk weer hier.